"بعد نماز صبح سریع همه دم باب الرضا...." مسئولا خیلی جدین....

وای وضو...شلوغه... سلام امام رضا.....نماز صبح تو صحن آزادی (حالا مگه حاج آقا ول میکنن،میخوان همه دردودلاشونو قبل نماز تا مردم در نرفتن بگن....) نگرانم... دیر نشه نکنه بچه ها الاف ما بشن ...

بدو بدو..... بلاخره رسیدیم ....

حالا وایسا هی وایسا ......از قرار دوستان مسئول با شهرداری مشهد جهت ایجاد فضای سبز قرارداد بستن......

"بچه ها ،اتوبوسا میان دم باب الجواد برین اونجا" ای بابا......بریم دم باب الجواد........

هوا تاریکه، اما کم کم داره روشن میشه...بعضی بچه ها غر می زنن (خوب میموندیم حرم عوض اینجا نشستن).......  صدای ندبه .....و ما آواره پشت باب الجواد ........

نگاهمون به امام رضا است دلامون بی قرار....آقا 2ساعته اینجا نگهمون داشته !!آقا ما شعورمون به ایما اشاره نمیرسه!! چی کار کنیم قد دلامون کوچیکه واسه فهمیدن حرفای شما . آقا جون ما مثل بچه اول دبستانیاییم !نه، ازاونام کم فهم تر. باید الفبا یادمون بدین.                                                                                                                 الف...آدم   ب...باش   پ.... ت.....ث............................................   ی...یا علی.

راهیه یه راهی هستیم  که برکتش اسم جوادتونه وما میفهمیم آوارگی رو که داره از همین لحظه شروع میشه، از همین دقایقی که بیرون حرم شما پشت بابی به نام پسرتون  سرگردونیم...........

و اصل آوارگی وقتی شروع شد که برگشتیم .24مرداد 1388ساعت 9صبح ایستگاه راه آهن تهران....... و خداحافظی بچه های طرح خدمت رسانی قوشخانه 2                                (( طرح جوادالائمه)).................